U każdej z dotkniętych stwardnieniem rozsianym (SM) osób choroba może mieć inne symptomy i przebiegać inaczej. Stwardnienie rozsiane zaczynać się może od zaburzeń równowagi, widzenia i koncentracji uwagi. Co trzeba wiedzieć o stwardnieniu rozsianym?

U podstaw stwardnienia rozsianego (SM) leżą zmiany w obrębie układu nerwowego. Polegają one na uszkodzeniu osłonek nerwów, wskutek czego przewodzenie impulsów oraz funkcjonowanie praktycznie wszystkich narządów ulega zaburzeniu. Pierwotna przyczyna wywołująca schorzenie nie jest znana. Specjaliści uważają, że na wystąpienie SM może mieć wpływ np. przebycie infekcji wirusowej (podejrzany jest wirus Epstein-Barra), środowisko, zaburzenia genetyczne. Wskutek zadziałania wybranego lub kilku czynników dochodzi do nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej organizmu, w wyniku której atakuje on własne tkanki, powodując uszkodzenie różnych fragmentów układu nerwowego. Podstawowym miejscem w którym uszkodzenie dokonuje się jest substancja lipidowo-białkowej zwana mieliną. Substancja ta bardzo usprawnia przesyłanie impulsów nerwowych, jest bowiem bardzo dobrym izolatorem. Ponadto tworząc w tychże wypustkach w pewnych odstępach przewężenia (zwane przewężeniami Ranviera) umożliwia szybsze przekazywanie impulsów.

Stwardnienie rozsiane zaczyna się różnie

U każdego pacjenta choroba rozpoczyna się trochę inaczej, także jej nasilenie i połączenie poszczególnych objawów może być różne. Mogą to być zaburzenia ruchowe, czuciowe, trudności w utrzymaniu równowagi lub zaburzenia widzenia (podwójne lub nieostre widzenia, trudności w spostrzeganiu drobnych szczegółów). Często jednym z pierwszych objawów SM są trudności koncentracji uwagi, spowolnienie psychoruchowe, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego oraz funkcji wzrokowo-przestrzennych, problemy z pamięcią (mimo iż w wielu przypadkach dotyczy to młodych osób). Pamięć dotycząca zdarzeń mających miejsce niedawno jest w zasadzie niezaburzona, natomiast problemy dotyczą tzw. pamięci operacyjnej (przetwarzania usłyszanych informacji) oraz długoterminowej (zablokowanie możliwości odtwarzania tego, co nasz mózg zapamiętał w przeszłości). Z czasem wskutek postępu schorzenia podstawowego zaczynają się problemy i objawy związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem narządów wewnętrznych: pęcherza moczowego, przewodu pokarmowego, czynności seksualnych.

Co się zmienia, gdy stwardnienie rozsiane postępuje?

Osoba dotknięta SM żyje i porusza się w zwolnionym tempie. Dzieje się to wskutek wolniejszego przewodzenia impulsów nerwowych, spowodowanego uszkodzeniem mieliny, w warunkach prawidłowych niezbędnej do szybkiego przekazu bodźców. Chorzy mówią i chodzą wolniej niż osoby zdrowe, wolniej spostrzegają i kojarzą fakty, mają problemy z podzielnością lub selektywnością uwagi.

Zazwyczaj pogarsza się również wzrok – pojawiają się trudności w wyodrębnieniu szczegółów, z odróżnianiem figury od tła, rozpoznawaniem twarzy, wyczuciem odległości. Może też wystąpić podwójne lub nieostre widzenie. Mowa osoby dotkniętej SM fachowo określana jest mianem dyzartrycznej. Zaburzenia dotyczą rytmu mowy, kontroli głośności, skandowanie. Na szczęście całkowity zanik mowy (afazja) występuje rzadko, bo nie więcej niż u 1% chorych.

Uszkodzenie układu nerwowego i jego zmienione funkcjonowanie odbija się na pracy wszystkich narządów wewnętrznych (zwłaszcza przewodu pokarmowego, pęcherza) oraz sposobie chodzenia i utrzymania równowagi. Wstawanie z krzesła lub siadanie staje się problemem trudnym do pokonania, a przejście kilkudziesięciu metrów jest nie lada wyzwaniem.
Nadzieją są nowoczesne leki immunomodulacyjne, które korygują nieprawidłowe reakcje immunologiczne organizmu. Istnieją naukowe dowody, że terapia takimi lekami jak interferon beta 1-b, czy natalizumab poprawia pamięć i szybkość procesów informacyjnych, ułatwia poruszanie się. 

Co się zmienia, gdy stwardnienie rozsiane postępuje?

Osoba dotknięta SM żyje i porusza się w zwolnionym tempie. Dzieje się to wskutek wolniejszego przewodzenia impulsów nerwowych, spowodowanego uszkodzeniem mieliny, w warunkach prawidłowych niezbędnej do szybkiego przekazu bodźców. Chorzy mówią i chodzą wolniej niż osoby zdrowe, wolniej spostrzegają i kojarzą fakty, mają problemy z podzielnością lub selektywnością uwagi. 

Zazwyczaj pogarsza się również wzrok – pojawiają się trudności w wyodrębnieniu szczegółów, z odróżnianiem figury od tła, rozpoznawaniem twarzy, wyczuciem odległości. Może też wystąpić podwójne lub nieostre widzenie. Mowa osoby dotkniętej SM fachowo określana jest mianem dyzartrycznej. Zaburzenia dotyczą rytmu mowy, kontroli głośności, skandowanie. Na szczęście całkowity zanik mowy (afazja) występuje rzadko, bo nie więcej niż u 1% chorych.
Uszkodzenie układu nerwowego i jego zmienione funkcjonowanie odbija się na pracy wszystkich narządów wewnętrznych (zwłaszcza przewodu pokarmowego, pęcherza) oraz sposobie chodzenia i utrzymania równowagi. Wstawanie z krzesła lub siadanie staje się problemem trudnym do pokonania, a przejście kilkudziesięciu metrów jest nie lada wyzwaniem.
Nadzieją są nowoczesne leki immunomodulacyjne, które korygują nieprawidłowe reakcje immunologiczne organizmu. Istnieją naukowe dowody, że terapia takimi lekami jak interferon beta 1-b, czy natalizumab poprawia pamięć i szybkość procesów informacyjnych, ułatwia poruszanie się.